Brief van Gijsje Elings-Jansen

Als 2^de dochter van H. Jansen van de Drillom uit De Kamervoort heb ik als 6 jarige de oorlog bewust wel meegemaakt, maar vond alles spannend. Ik heb de weg naar de punt naar Pannerden opgeschreven steeds onder vuur van de Engelsen die dachten dat we Duitsers waren. Daar stond op een moment bij ons een Duitser in de gang en die zei dat we moesten vertrekken omdat ze alles onder water zouden zetten. Of dat is gebeurd dat weet ik niet.We moesten alles in de steek laten, koeien varkens en kippen. Dat was van ons boerenbedrijfje  dat vond mijn vader heel erg. Mijn ouders waren erg gelovig en ze zeiden alles komt goed. Vader pakte de kruiwagen met het nuttigste wat we nodig hadden. Moeder de kinderwagen met mijn jongste zusje van 4 maanden, met een plankje erop voor mijn zusje van 2 jr. Wij moesten hand in hand lopen met de andere 4 zusjes. Ik was boos op mijn vader omdat ik de doos met haarstrikken niet mee mocht nemen. Toen op weg naar de dijk bij ons kerkje dat er toen nog stond, het was heel eng we kregen steeds maar vuur van de Engelse vliegtuigen + grondgeschut. We moesten om de paar meter achter de dijk schuilen en de kindewagen met zusje bleef steeds staan, maar met haar gebeurde er niks. Bij de afrit boerenhoek kwam een vrouw met zoontje de dijk oprennen kom a.u.b. helpen Mijn man is erg gewond en niemand wil helpen iedereen liep maar door. Mijn moeder ging met de vrouw mee met een van mijn zusjes. Mijn vader ging met ons achter de dijk wachten onder hevige beschieting. Moeder kwam bij de man en zag dat het been eraf was hij bloede heel erg en ze heeft met haar schort het been afgebonden, verder kon ze niets doen. Later hoorde ze dat hij gestorven was, en daar begraven. Later is hij herbegraven. 

Toen verder de weg vervolgd naar Pannerden. De pont was hevig onder vuur genomen en geraakt was al aan het zinken, met veel mensen die gilden, er dreef van alles in de Rijn. Daar is toen een gezin man en vrouw die nog niet zo lang getrouwd waren verdronken. Fam. Van Dedje Hermsen. Mieneke en haar man. Het was een vreselijk gegil maar later zijn we met een andere pont overgezet.

We zijn toen naar het klooster van Babberich gegaan, daar werden we liefdevol ontvangen. De volgende dag zijn we verder getrokken naar Tolbert in Groningen. We zijn daar maanden tot na de oorlog gebleven.