Indrukwekkende 4 mei herdenking Huissen

Het was een indrukwekkende gebeurtenis de 4 mei herdenking te Huissen. In de RK kerk Huissen-stad begon men met de herdenkingsdienst waar de burgemeester een ingetogen mooie speech hield.  Een Jizidische jongen uit Irak vertelde over de recente oorlogs die hij had meegemaakt .

De tekst van de burgemeester hiervan staat onder de videofilm.

 

Na de dienst volgde een stille tocht naar het gedenkpark voor de 2 minuten stilte waarna er kransen werd gelegd bij het massagraf en door leden van de brandweer bloemen werden gelegd op het graaf van brandweerman Toon Tonk die omkwam bij het bombardement bij het Looveer. 

 

Foto's Martien van Hemmen

Impressie van de dodenherdenking te huissen. Een film van Wim Peek.

 

Tekst speech van burgemeester Marianne Schuurmans-Wijdeven.

Dames en heren,

Annie MG Schmidt schreef ooit de tekst voor het lied Vluchten kan niet meer;

Vluchten kan niet meer

Zou niet weten hoe

Zou niet weten waar naar toe

Hoe ver moet je gaan

In 1944 moesten onze inwoners vertrekken, het oorlogsgeweld ontvluchten. Met pijn in het hart lieten ze huis en haard achter. Hun geliefden, hun kinderen in de versgedolven graven.

Hoe ver moet je gaan. Steeds verder. Lopend, als ze geluk hadden een paar op een platte kar. Onderweg slapen in boerenschuren. Hun hoofden vol met vlooien uit het hooi. De volgende dag weer verder. Als iets wat als een wereldreis aanvoelde. Liepen ze verder. Op Zoek naar Veiligheid, eten, onderdak….Tot ze een plek vonden. In de Achterhoek. In Friesland. In Groningen. Hoe ver moet je gaan

Lingewaard. Op een postzegel een samenvatting van de 2^e WO. Geallieerden en Duitsers tegenoverelkaar in ons gebied. Elk slootje bevechtend. Man tegen man. Vreselijk gevecht en vreselijke omstandigheden.

Zeer regelmatig vinden wij de graven van de gevallenen. Vorige week vonden we een Duitse soldaat. Achtergelaten hier in een oorlogsgraf. Niemand weet van zijn overlijden. Nooit geweten door ouders. Vermist.

74 jaar later, nu het gevoel van vriend en vijand weg is voelen we alleen nog de pijn van de ontwetendheid van die ouders. Nooit meer iets horen.Het ongewisse.

Op deze postzegel van de WO2 speelt zich hier in Huissen de vraag vooral; Wie was de vriend? Wie was de vijand?

In het massagraf wat we zo meteen bezoeken liggen immers de slachtoffers van geallieerd vuur. Onze vrienden! Onze bevrijders! In de vuurlinie weet niemand meer wie vriend en vijand is. In de strijd voor vrijheid van ons land vielen inwoners van onze gemeente, van Huissen. Onschuldige kinderen en hun ouders, mensen die schuilden voor het oorlogsgeweld. Ze werden snel begraven en toen begon de exodus. De vlucht van alles wat vertrouwd en geliefd was. Niet wetend of ze ooit terug zouden komen

Vluchten doen nog steeds veel mensen. Op zoek naar veiligheid, een dak boven het hoofd. Vaak laten ze hun geliefden achter in pas gedolven graven

Hoe ver moet je gaan. Op zoek naar veiligheid, eten. een dak boven het hoofd. Een wereldreis. Tot ze plek vinden.Hier in Nederland.

Waar we al 74 jaar vieren dat we in vrede en vrijheid leven. Waar we met volle overtuiging mogen kunnen denken, zeggen en doen wat we willen en wat we niet willen. Waar we ons kunnen ontwikkelen. Waar deze vluchtelingen ervoor zorgen dat we een kleurrijk straatbeeld krijgen.

Vannacht haalt de loopgroep Huissen weer het vuur op in Wageningen. Het vuur van de vrijheid. Van het kostbaarste goed van de mensheid, Vrede. Morgen om 11 uur steken ze het vuur hier aan op de Markt, ik hoop op uw aanwezigheid, en dan wordt het verspreid door Lingewaard. Als een lopend vuurtje. Het vuur van vrijheid in onze gemeente, waar goed en kwaad, vriend en vijand zo diffuus was geworden, waar oorlog aan den lijve werd gevoeld, de bevrijding betekende dat mensen terug konden naar een kapotgeschoten stad. Op zoek naar een nieuw begin. Samen weder opbouwen. Waar vriend vijand werd en nu weer vriend is geworden.

Waar we nu samen met die oude vijand optrekken en samen alert zijn op discriminatie, onverdraagzaamheid, extremisme in welke vorm dan ook, verspreiding van haat en een cultuur van samenleven op willen bouwen. De vrijheid koesteren.

We staan zo twee minuten stil bij alle mensen die hun leven hebben gegeven en nog altijd geven voor de vrijheid waar ook ter wereld. En in het bijzonder bij alle gevallenen hier in Huissen.

Vluchten hoeft niet meer

Schuilen kan nog wel

Heel dicht bij elkaar

Laten we elkaars hand vasthouden

In de wetenschap dat of je nu vriend of vijand was

De oorlog alleen maar verliezers kent, ongeacht wie er wint.

Want iedere gevallene is een kind van ouders

Die ongeacht aan welke kant ze van de oorlog staan

Een wond voor het leven hebben

 

Op het monument de Vleugel nabij de Linge staat de tekst;

Vergeet de dood

En je hebt geen leven

Vergeet de oorlog

En je hebt geen vrede

We zijn vandaag in Huissen op zoek naar….. Wat mij betreft zijn we op zoek naar begrip, dialoog, elkaar leren kennen en overtuigen van het feit dat we elke dag onze vrede moeten koesteren. Dat oorlog nooit een probleem oplost. Er was nog nooit een goede oorlog, of een slechte vrede.

Ik eindig met de, woorden van Thomas Mann die het zo treffend samenvatte;

Oorlog is een laffe vlucht uit de problemen van de vrede.

 

Naar het overzicht